Λυρικά

Η καρδιά μου είναι άδεια και τρομάζω!
Την ακούω που δουλεύει με ραχάτι,
αλλά όσο μεριμνώ κι όσο τυρβάζω,
δε μ’ αφήνει να της βάλω μέσα κάτι!

Την καρδιά σου δώθε-κείθε τη μοιράζεις!
Κάθε λίγο δίνεις κάποιο της κομμάτι,
αλλά ξέρεις πώς να την εφοδιάζεις
και γι αυτό την έχεις πάντοτε γεμάτη!

Την καρδιά μου να γεμίσω βρήκα τρόπο:
Στης αγάπης την πηγή έβαλα βρύση,
που όλο τρέχει και χωρίς κανένα κόπο
την αφήνω μέχρι πάνω να γεμίσει!

Έτσι τώρα την κρατώ πάντα γεμάτη,
ώσπου ήρθε η στιγμή να δω ανύποπτα,
στη γεμάτη πως χωράει ακόμα κάτι,
μα στην άδεια δε χωράει ποτέ…τίποτα!

Γιατί μικρό με κέρασες ένα φιλί μονάχο;
Ήθελα δύο τα φιλιά ζευγάρι για να τα ’χω!
Ένα μονάχα κι ορφανό, βάλ’ το καλά στο νου σου,
ποτέ δε θα ’ναι αρκετό να πιω τόσους χυμούς σου!

Έλα! Θέλω το δεύτερο φιλί σου να μου δώσεις
και στο θεό το φτερωτό, αφού με παραδώσεις,
κάθε καινούργιο σου φιλί στον κύβο ύψωσέ το
και μέχρι και τη νιοστή πολλαπλασίασέ το!

Ώσπου να πάρουμε φωτιά μ’ ένα φιλί φλογάτο
και να συνομιλήσουνε τα πάνω με τα κάτω,
κι εμείς να μάθουμε φαρσί με τα φιλιά τα τόσα
απ’ έξω κι ανακατωτά του έρωτα τη…γλώσσα!

Σ’ ένα κουκλί ζωγραφιστό τόσα πολλά χρωστώ,
που κάθε λάθος συγχωρώ και του το παραβλέπω
κι όταν μπροστά μου θα βρεθεί του λέω: «Ευχαριστώ!
μόνο και μόνο επειδή… την ομορφιά του βλέπω!

Τότε παίρνει στα μάγουλα το χρώμα δειλινού
κι ενώ μου ρίχνει μια ματιά το βλέμμα του το λάζο,
πόσες μού φέρνει θύμησες καιρού αλλοτινού,
μόνο και μόνο επειδή… την ομορφιά κοιτάζω!

Όμως οι θύμησες αυτές δεν είναι αυτό που ζω,
απ’ το μαυλό μου σβήστηκαν με τη δική του γόμα
κι ό,τι κι αν έζησα παλιά μου φαίνεται πεζό,
μόνο και μόνο επειδή… αυτό θωρώ ακόμα!

Πρόσμενα το πανσέληνο φεγγάρι
απόψε ν’ ανεβεί στον ουρανό
και το ’σβησες και το ’κανες λυχνάρι
σαν πρόβαλες αγνάντια στο στενό!

Ανάερη περνούσες κι εσκοτίσθει
ο νους μου κι απ’ το θάμπος ήταν ως
να λούστηκα το φως και να φωτίσθη
ολάκερο το είναι μου στο φως!

Θεά του έρωτά μου κορυφαία,
το φως σου καταυγάζει τη βραδιά
κι αν στο κορμί μου έμπηξες ρομφαία
άγγελου φως ζεσταίνει την καρδιά!

Απρόσμενο το κέρδος, δίχως άλλο,
σ’ αυτό το συναπάντημα στη γης,
ν’ αρμέγω του φωτός σου το ρεγάλο
αυτόφωτης, αστέρι μου, πηγής!

Σ’ αυτόν τον κόσμο δύσκολα περνάει ο καθένας.
Λύπες πηγαίνουν κι έρχονται σ’ ατέλειωτη σειρά…
Κι έρχεται σαν παρηγοριά, για να μην πει κανένας
πως ο θεός τον ξέχασε, στο τέλος μια χαρά!

Μα η χαρά ’ναι κάλπικη κι άθυρμα στον αέρα,
που χάνεται πριν τη χαρώ και τ’ άλλο το πρωί
οι λύπες με κυκλώνουνε και ζω καινούργια μέρα,
μ’ ανίατη ασθένεια, που λέγεται…ζωή!

Τα λόγια μου τ’ ανείπωτα κρατώ φυλακισμένα!
Τα σύκα-σύκα, δυστυχώς, δεν είπα σε κανένα,
ούτε τη σκάφη-σκάφη ψέλλισσα κανενού,
γι αυτό και τόσα σύννεφα στο θόλο τ’ ουρανού!

Ο λόγος θέλει αντίλογο κι αντί μεις να κοιτάμε,
τους φαφλατάδες, δηλαδή, κι ίσο να τους κρατάμε,,
θα πρέπει με τη λογική στους φάλτσους των αδόντων,
ελεύθερο ν’ αφήνουμε το έρκος των…οδόντων!