Σ’ ένα κουκλί ζωγραφιστό τόσα πολλά χρωστώ,
που κάθε λάθος συγχωρώ και του το παραβλέπω
κι όταν μπροστά μου θα βρεθεί του λέω: «Ευχαριστώ!
μόνο και μόνο επειδή… την ομορφιά του βλέπω!

Τότε παίρνει στα μάγουλα το χρώμα δειλινού
κι ενώ μου ρίχνει μια ματιά το βλέμμα του το λάζο,
πόσες μού φέρνει θύμησες καιρού αλλοτινού,
μόνο και μόνο επειδή… την ομορφιά κοιτάζω!

Όμως οι θύμησες αυτές δεν είναι αυτό που ζω,
απ’ το μαυλό μου σβήστηκαν με τη δική του γόμα
κι ό,τι κι αν έζησα παλιά μου φαίνεται πεζό,
μόνο και μόνο επειδή… αυτό θωρώ ακόμα!