Σ’ αυτόν τον κόσμο δύσκολα περνάει ο καθένας.
Λύπες πηγαίνουν κι έρχονται σ’ ατέλειωτη σειρά…
Κι έρχεται σαν παρηγοριά, για να μην πει κανένας
πως ο θεός τον ξέχασε, στο τέλος μια χαρά!

Μα η χαρά ’ναι κάλπικη κι άθυρμα στον αέρα,
που χάνεται πριν τη χαρώ και τ’ άλλο το πρωί
οι λύπες με κυκλώνουνε και ζω καινούργια μέρα,
μ’ ανίατη ασθένεια, που λέγεται…ζωή!