Κοινωνική Σάτιρα

Όταν ήσουνα μωρό, σε φωνάζαν γυναικάρα
κι όταν έγινες γυναίκα, όλοι σ’ έλεγαν μωρό
κι από την αντινομία και την κάθε μια φανφάρα,
τίποτα καλά δεν πάει, γιατί ζούμε στον καιρό,
όπου βγάζει ο καθένας με τις λέξεις τόσα βίτσια,
όσα είναι, δηλαδή, στο ΚΑΠΗ και τα…κορίτσια!

Όλοι θέλουν να μιλάς με τρόπο ευθύ,
μα εγώ θαρρώ αυτό το θέλουν έως,
τη στιγμή που κάποιος άνθρωπος βρεθεί,
να τα «χώσει» σε αυτούς όλους… «ευθέως!»

Είδα, χθες, το Χαραλάμπη να σνιφάρει,
άσπρη σκόνη και του λέω: « Θα την πατήσεις!»
«Με τ’ αλεύρι» ρε μου λέει «Να σε πάρει!
Είναι αυτό το μαγικό, για χίλιες…χρήσεις!»

Τις πέτρες που μου πέταξαν οι άλλοι,
τις μάζευα και τέλος λίγο-λίγο,
αφού είχα γλιτώσει το κεφάλι,
έγιναν υλικά κι έφτιαξα πύργο!

Κι ενώ εγώ περνάω τώρα τέλεια,
βλέπω πως στα ριζά του πύργου όλοι,
δεν έχουν ούτε πέτρες για θεμέλια,
να χτίσουν ένα σπίτι οι…χαχόλοι!

Μέγας λιμός ενέσκηψε πάνω στης γης τη σφαίρα
σ’ αυτούς τους κατ’ ευφημισμόν λαούς τους περιούσιους,
γιατί δεν τους χορτάσαμε ποτέ, καμιά ημέρα,
αφού όλοι ταίζουμε τους χορτασμένους πλούσιους!

Σ’ ένα χορευταράδικο βρέθηκα χθες το βράδυ
και μ’ έναν άντρα μ’ έβαλαν και μία δεσποινίδα
και μόλις συστηθήκαμε κι είπε: «Με λεν Βρασίδα!»
τον παρηγόρησα γλυκά και του ’πα: «Δεν…πειράζει!»