Λυρικά

Στον εικοστό πρώτο αιώνα
κάθε λαού την ειμαρμένη
σε ζωντανή δείχνουν εικόνα
μονάχα οι πολιτισμένοι!

Αυτοί που σφάζουν στο ’να γόνα,
όπως και σήμερα συμβαίνει
απ’ του μυαλού τους τη χλεμπόνα
μικρά παιδιά στην Υεμένη!

Που ’σαι Χριστέ να δεις τις βόμβες
και των παιδιών τις εκατόμβες;
Που’σαι να δεις και όλα εκείνα,

που σιγοσβήνουν απ’ την πείνα
και τα τσιμπούν μύγες και σκνίπες,
πριν καταλήξουνε στους γύπες;

Παιδιά του κόσμου είναι η ελπίδα,
όμως εμείς του κόσμου τα παιδιά
ξεχάσαμε και ζουν την καταιγίδα
στων πόλεμων την άναστρη βραδιά!

Στους εαυτούς μας στήσαμε παγίδα
και πέσαμε, γιατί χωρίς καρδιά
καμιά ποτέ δε δείξαμε φροντίδα,
που χάνουμε των νιάτων τη σοδειά!

Έχουμε τα μυαλά πάνω απ’ τη σκούφια;
Για την πολεμική τη μηχανή
κι όλα της τα δολάρια τα τζούφια

κάνουμε τα παιδιά θνησιγενή;
Ποιος θα μας δώσει απάντηση σε τούτο;
Ξύπνα λαέ μου κι άδραξε το κνούτο!

Στον εικοστό πρώτο αιώνα
κάθε λαού την ειμαρμένη
σε ζωντανή δείχνουν εικόνα
μονάχα οι πολιτισμένοι!

Αυτοί που σφάζουν στο ’να γόνα,
όπως και σήμερα συμβαίνει,
απ’ του μυαλού τους τη χλεμπόνα
μικρά παιδιά στην Υεμένη!

Που ’σαι Χριστέ να δεις τις βόμβες
και των παιδιών τις εκατόμβες;
Που’σαι να δεις και όλα εκείνα,

που σιγοσβήνουν απ’ την πείνα
και τα τσιμπούν μύγες και σκνίπες,
πριν καταλήξουνε στους γύπες;

Όποιον τυχαία με πληγώνει συγχωρώ
κι ούτε συγγνώμη να ζητήσει δεν ζητάω,
για να μπορεί κι αυτός, με το γιατρό καιρό,
να με κοιτά όπως στα μάτια τον κοιτάω!

Όμως ποτέ να συγχωρήσω δεν μπορώ
κι ούτε γι αυτό ποτέ μπορώ να συζητάω,
αν σε παλιά πληγή με χέρι φθονερό
με ξαναπλήγωσε απόσταση κρατάω!

Άλλο το ένα κι άλλο τ’ άλλο, το τυχαίο
με κατιτί το φθονερό δεν το συγχέω!
Κάτι τυχαίο συγχωρώ πρώτος εγώ!

Αλλά σαν χέρι φθονερό θα με πληγώσει,
πάνω που πάει η πληγή μου να στεγνώσει,
δεν συγχωρώ, γιατί αυτόν παιδαγωγώ...

Από την ποίηση έχω γεννηθεί
κι έχω από την ποίηση πεθάνει
και όλες τις φορές αναστηθεί!
Ποιος άλλος θα μπορούσε να το κάνει;

Από φουρτούνες έχω διασωθεί,
έχει το πιο υπήνεμο λιμάνι,
ενώ στις δυσκολίες το σπαθί
της πένας μου το κάνει γιαταγάνι!

Μ’ αυτή, μες τη ζωή μου προχωρώ,
χωρίς αυτή δεν κάνω ούτε βήμα,
είτε βρεθώ σ’ ανάποδο καιρό,

είτε μέσα σ’ ατέλειωτη ευδία
θα φτάσω ακόμα μέχρι και το μνήμα,
στης ποίησης επάνω τη σχεδία!

Σας αγρικώ κι αισθάνομαι βαθύ σκεπτικισμό,
χωρίς να ξέρω να σας πω με κάθε βεβαιότητα,
αν γίνατε…ηλίθιος από φανατισμό
ή γίνατε φανατικός από…ηλιθιότητα!

Κι εγώ, κρατώντας πισινή, δικός σας διατελώ,
κι όλα τα’ αντιπαρέρχομαι τα βέλη τα οικεία,
γιατί απ’ αυτά που λέγατε έλειπε το μυαλό,
αλλά το συμπληρώνατε πολύ με τη…βλακεία!

Ας μη μιλάτε του λοιπού, γιατί κάθε φορά,
που σας γρικώ μπερδεύομαι ο φουκαράς αναίτια
κι από την…αλλοπρόσαλλη τη συμπεριφορά
μπορεί να καταλήξουμε, ποτέ, σε περιπέτεια!

Και πριν αποτολμήσετε καμιάν αποκοτιά,
ένα μονάχα θα σας πω, στους τελευταίου στίχους:
Πως έχουν, όπως ξέρετε, μέχρι κι οι τοίχοι αυτιά,
ενώ εσείς, μου φαίνεται, στ’ αυτιά έχετε…τοίχους!