Λυρικά

Επικίνδυνα το πνεύμα πλοηγώ
μες στη θάλασσα της τρέλας ως τα μπούνια,
απ’ την ξένη ζουρλαμάρα να πνιγώ,
όπως πνίγηκαν της Βίβλου τα γουρούνια!

Κι αν τα φρένα έχω σώα να σταθώ
στο ντουνιά των παραφρόνων ή προκάνω
γνωστικός απ’ τους τρελούς να…τρελαθώ
ή τρελούς, ως γνωστικός, ν’…αποτρελάνω!

Να ’μουν γλυκόλαλο αηδόνι,
να σε τρελαίνω με τις τρίλιες,
ν’ ανοίγεις τζαμωτά και γρίλιες,
να βγαίνεις έξω στο μπαλκόνι!

Ύστερα να ’μουν πεταλούδα
κι αφού πετώντας σε ζαλίσω
χίλια φιλιά να σε φιλήσω,
στα δυο σου χείλη τα βελούδα!

Και τέλος, να ’μουνα σε γλάστρα,
στο μπαλκονάκι σου γαρδένια,
για να με κόψουν, χωρίς έννοια,
τα δυο σου χέρια ξελογιάστρα!

Στη μουδιασμένη Κυριακή
της μπάντας κλαίει η μουσική
στου δήμου μας το κιόσκι.

Τραπέζια γύρω με ποτά,
κοσμάκης που χαζοκοιτά,
μ’ αλλού ο νους του βόσκει!

Λες κι άγιασε απ’ τη συμφορά
κι αγκαθοστέφανο φορά
στης σχόλης το τραπέζι,

βρίσκει το μέσα του κενό
πλατύτερο απ’ τον ουρανό
σ’ ό,τι η μπάντα παίζει!

Στην ίδια πάντοτε μεριά
ψάχνει την αλλαξοκαιριά,
όσα θυμάμαι χρόνια,

γι αυτό και κλαίει η μουσική
της μπάντας κάθε Κυριακή
για πέντε-δέκα… ψώνια!

Βρήκα τη σπίθα! Φύσα τη να βάλουμε φωτιά!
Μαζί να κατακάψουμε, όπου υπάρχει τ’ άδικο.
Αλλιώς μοιραίοι με σκυφτή και μέση και ματιά
θα ζούμε χατζηαβάτηδες με το μυαλό ραγιάδικο!

Κούφος συνάμα και κουφός και οιονεί παρών,
άχρηστε, σε κορόιδεψαν οι μάπες και τα μπρόκολα
κι άχνα ποτέ δεν έβγαλες κι οι στάχτες των καιρών
πνίξαν πασπάλη τα μυαλά και πάμε τα… πισώκωλα!

Της άνοιξης η εποχή και πάλι
ήρθε και όλα με τρελή χαρά
άκουσαν το Θεό ψηλά να ψάλλει:
“ Άντε, να πάμε άλλη μια φορά!”

Πιστεύω στην ιδέα
εκείνα που κατέχω
δεν είναι πιο σπουδαία
αυτών που περιέχω,

γιατί όλου του κόσμου
την πείρα και τη σκέψη
σε φάρο και σε φως μου
τις έχω μετατρέψει!