Λυρικά

Αυτά που νιώθω κρύβω κι ας πονώ!
Πώς να τα πω, που κάποιος θα πονέσει
χωρίς να ξέρει τον ωκεανό
των πόνων μου, για να με συμπονέσει;

Τον εαυτό μου πάντα δαπανώ
κι άλλους δε φέρνω στη δική μου θέση,
γιατί τον βρίσκω πιο μηδαμινό
τον πόνο κι ό,τι θα μου προκαλέσει!

Από τους πόνους έχω σιτευτεί
κι έτσι μες στη ζωή μου προχωράω
με τη μυστικοπάθειά μου αυτή,

το πνεύμα καταφέρνω να έχω πράο,
γιατί σαν ένας μυστικοπαθής
μένω σκληρός στο πόνο κι απαθής!

Ζούμε τα ίδια και τα ίδια,
μες στη βρωμιά σαν τα σκαθάρια,
σε πόλεμο με τα λιοντάρια
και δηλητηριώδη φίδια!

Στα πόδια του λαού βαρίδια,
των νέων έμειναν τ’ αχνάρια,
μας διαφεντεύουν τα ντουβάρια,
στης χώρας μας τ’ αποκαϊδια!

Και προσπαθούν να λύσουν τάχα,
προβλήματα που εκείνοι φέραν
κι ενώ, λαέ, χαζεύεις, χάχα

παίρνεις μορφή πέτρινης στήλης,
αντί να τους διαολοστείλεις,
να φθάσουνε στο…υπερπέραν!

Για εβδομήντα πέντε τόσους χρόνους
από γεννησιμιού μου επί της γης,
έζησα με τις πίκρες και τους πόνους,
πιστός πολίτης και νομοταγής!

Έζησα για να ζω τους φανφαρόνους,
της δεύτερης και τρίτης διαλογής,
μόνος και με χιλιάδες άλλους όνους,
γαϊδάρους της καλής διαγωγής!

Κι ακόμα γλείφω αυτή την καραμέλα,
για υπομονή κι ακόμα υπομονή
κι από νομοταγής πάνω στην τρέλα,

θα σπάσω κάθε μία φλεγμονή,
γιατί κι η καραμέλα μου που λιώνει,
μου δείχνει κι η ζωή μου πως…τελειώνει!

Την Κυριακή, που ’ρθε κρατώντας βάγια,
βγαίνουν οι σκελετοί στο Μεσολόγγι.
Αχολογούν γυρομεριά οι λόγγοι
σ’ άνοιξης ώρα, μυρωμένη κι άγια!

Όπως τους πετσοκόβουνε στα πλάγια
Τούρκοι κι Αγαρηνοί, που μοιάζουν όγκοι
αντιλαλούν στους ουρανούς οι βόγγοι,
τρέφουν το χάρο με περίσσια σφάγια!

Οι μαχητές μπροστά με τα κουμπούρια
με λύσσα πολεμάνε για τα δίκια
κι ανοίγει η γης αμέτρητα μνημούρια.

Πέφτουν νεκροί, δεν ξανατρών ποντίκια!
Κι ο χάρος ιδρωμένος με σβελτάδα
μετράει τους νεκρούς αράδα-αράδα!

Απ’ τις αλάνες των παιδιών της Κράινα
σμάρι ψυχών σκοτώνει το λεπίδι
του παραλογισμού, μα δεν ξεδιάλυνα
πως πάνε στο Θεό απ’ το παιχνίδι!

Με τα’ άσαρκα κορμιά τους τα κοκάλινα
ανάσκελα στου χάρου το στρωσίδι
και να ’χω τα ματάκια τους τα γυάλινα,
να με ρωτούν ποιανού ήταν το σφαιρίδι!

Τάχατες χριστιανού για μουσουλμάνου
ο θάνατος σφυρίζοντας επάνου,
έσκασε κεραυνός ως εν αιθρία;

Απάντηση σωστή ποια να πετύχω
στον τελευταίο του σονέτου στίχο;
Με των ματιών τους ζω την απορία!

Προτού γιάνει της Ευρώπης η πληγή,
της νωπής μας ιστορίας το νυστέρι,
ξανατρόχισαν ταγοί και στρατηγοί,
το λευκό για να σφαγιάσουν περιστέρι!

Κι όσο βάφονταν στην άλικη σφαγή
κι όσο απλώνονταν τριγύρω το χαμπέρι,
πως ο χάροντας ψυχές κορφολογεί,
επιχαίραν του πολέμου οι συνεταίροι!

Και των άμαχων ψυχών οι αιμοσταγείς,
μακελάρηδες και θύτες και σφαγείς
εναργές μας καταστήσαν επί πλέον,

με τη βούλα και σε κείμενα γραπτά,
πως μετά πενήντα χρόνια συναπτά,
θα μας σφάζουν μέχρι τ’ άλλο Ιωβηλαίον!