Απ’ τις αλάνες των παιδιών της Κράινα
σμάρι ψυχών σκοτώνει το λεπίδι
του παραλογισμού, μα δεν ξεδιάλυνα
πως πάνε στο Θεό απ’ το παιχνίδι!

Με τα’ άσαρκα κορμιά τους τα κοκάλινα
ανάσκελα στου χάρου το στρωσίδι
και να ’χω τα ματάκια τους τα γυάλινα,
να με ρωτούν ποιανού ήταν το σφαιρίδι!

Τάχατες χριστιανού για μουσουλμάνου
ο θάνατος σφυρίζοντας επάνου,
έσκασε κεραυνός ως εν αιθρία;

Απάντηση σωστή ποια να πετύχω
στον τελευταίο του σονέτου στίχο;
Με των ματιών τους ζω την απορία!