Ποιήματα

Όταν λένε: «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!»
τους ακούω και μου κόβεται το αίμα,
γιατί θα ’ταν όλα μάλλον μια χαρά,
εάν λέγαν: «Δεξιά ή αριστερά!»

Από τη γέννησή μου μέχρι τώρα
όλο πίκρες, φαρμάκια και καημοί!
Κάθε χαρά μου ζει για λίγη ώρα,
πριν να την πνίξουν λύπης ποταμοί!

Και χάνεται η χαρά μου η ανθοφόρα,
που πρόλαβε να ζήσει μια στιγμή,
πριν φτάσουν τα νερά θανατηφόρα,
από την κάθε μια νεροσυρμή!

Κάθε πρωί καινούργια μια σελίδα
γυρίζω της ζωής και τη χαρά
σαν απειροελάχιστη κουκκίδα,

τη βλέπω πως ανοίγει τα φτερά
και φεύγει και κρατώ μόνο το στόνο
απ’ της καρδιάς και της ψυχής τον πόνο!

Έχασα τα φτερά στην ωμοπλάτη
οι σκέψεις μου δεν έχουνε φτερά,
όμως εγώ σ’ όλης της γης τα πλάτη
πετώ με μια καρδιά που σπαρταρά

και καβαλώ τ’ ατίθασό μου άτι
της φαντασίας κι όπου βρω χαρά,
παίρνω στο μερτικό μου ένα κομμάτι
μεγάλο, να μπορεί να μου φτουρά!

Έχω του νου το πολυεργαλείο,
μπαίνω μ’ αυτό στο πνεύμα των καιρών
και ζω κάθε στιγμής το μεγαλείο

κι είμαι παντού και πάντοτε παρών,
για να στραγγίζω και ν’ απομυζώ,
κάθε χαρά ζωής για όσο ζω!

Παρέμεινα μες τη ζωή μου ανώριμος,
γιατί παραπολύ μ’ είχε φοβίσει,
από τη γειτονιά μου κάποιος γνώριμος,
που ωρίμασε και πήγε…να σαπίσει!

Ολόψυχα σου εύχομαι κάποτε ν’ αγαπήσεις
κι από καρδιάς θα ευχηθώ μια μέρα να βρεθείς
στη θέση που με πέταξες, μέχρι να συνηθίσεις,
εσύ μονάχα ν’ αγαπάς, χωρίς ν’…αγαπηθείς!

Ενώ έψαχνα να βρω την πεμπτουσία,
των ανθρώπων βρήκα την αυθαιρεσία,
στη ζωή μου που την έβαψαν στα γκρίζα
και μου στέρησαν της πρόσβασης τη βίζα!

Πολλοί μίλαγαν φαρσί τη διγλωσσία
κι άλλοι τόσοι δίχως λίγη αυτογνωσία,
ενώ κάθε μέρα ήμουνα στην πρίζα,
προσπαθούσαν να μου βάλουν και κορνίζα!

Αλλά γω ποτέ δεν έκανα πιο πίσω
και χωρίς ξένες δυνάμεις ν’ ακουμπήσω,
τα κατάφερα στο τέλος του αγώνα,

να χαζεύω από ψηλά τους διγλωσσίες
και τους άλλους που το παίζανε σωσίες
να περνάνε τη ζωή τους στο ένα…γόνα!