Μικρός-μικρός επιθυμίες σου κρυφές
είχες ν’ ανέβεις στα ψηλά για νέες κτήσεις!
Σ’ έπνιγαν κάτω στη ζωή σου οι παρυφές
οροσειρών που’χες μπροστά να κατακτήσεις!
Τη μια μετά την άλλη όλες τις κορφές
κουράστηκες μέχρι να φτάσεις να πατήσεις,
αλλά ποτέ δεν είχες τις προδιαγραφές
άλλους ορίζοντες, καινούργιους να κρατήσεις!
Κι άπραγος τόσο στα μεσούρανα, ψηλά
εγωιστής κοιτούσες κάτω, χαμηλά,
στις παρυφές, που ζούμε αν θα σε ιδούμε!
Σε είδαμε όλοι και ντραπήκαμε πολύ!
Ξέρεις κανένα που νικά ν’ αυτομολεί;
Κι όλοι μας φύγαμε μαζί σου ν’ απαυδούμε!