Από τη γέννησή μου μέχρι τώρα
όλο πίκρες, φαρμάκια και καημοί!
Κάθε χαρά μου ζει για λίγη ώρα,
πριν να την πνίξουν λύπης ποταμοί!

Και χάνεται η χαρά μου η ανθοφόρα,
που πρόλαβε να ζήσει μια στιγμή,
πριν φτάσουν τα νερά θανατηφόρα,
από την κάθε μια νεροσυρμή!

Κάθε πρωί καινούργια μια σελίδα
γυρίζω της ζωής και τη χαρά
σαν απειροελάχιστη κουκκίδα,

τη βλέπω πως ανοίγει τα φτερά
και φεύγει και κρατώ μόνο το στόνο
απ’ της καρδιάς και της ψυχής τον πόνο!