Έχασα τα φτερά στην ωμοπλάτη
οι σκέψεις μου δεν έχουνε φτερά,
όμως εγώ σ’ όλης της γης τα πλάτη
πετώ με μια καρδιά που σπαρταρά

και καβαλώ τ’ ατίθασό μου άτι
της φαντασίας κι όπου βρω χαρά,
παίρνω στο μερτικό μου ένα κομμάτι
μεγάλο, να μπορεί να μου φτουρά!

Έχω του νου το πολυεργαλείο,
μπαίνω μ’ αυτό στο πνεύμα των καιρών
και ζω κάθε στιγμής το μεγαλείο

κι είμαι παντού και πάντοτε παρών,
για να στραγγίζω και ν’ απομυζώ,
κάθε χαρά ζωής για όσο ζω!