Ποιήματα

Μέγας λιμός ενέσκηψε πάνω στης γης τη σφαίρα
σ’ αυτούς τους κατ’ ευφημισμόν λαούς τους περιούσιους,
γιατί δεν τους χορτάσαμε ποτέ, καμιά ημέρα,
αφού όλοι ταίζουμε τους χορτασμένους πλούσιους!

Το κέρατο είναι ακριβώς όπως και το τζατζίκι
με της σκορδίλας μυρουδιά κι ανθυπομειδιώ,
όταν ο ένας γεύεται το ξένο το φυστίκι,
που χάνει κάθε μυρουδιά όταν το τρων κι…δυο!

Ένα μόνο θέλω πάντα να θυμάσαι
κι από σένα μόνο ένα προσδοκώ,
στο ταξίδι της ζωής, πάντοτε νάσαι,
ένα πρότυπο, παντού…αυθεντικό!

Χτες, είπε, η Χαρά στον Αναστάση:
«Τάσο μου, να με πάρεις σοβαρά!»
Κι είπε κι ο Αναστάσης: «Τέτοια στάση,
ποτέ δεν έχω κάνει άλλη…φορά!»

Κάθε φορά που πιάνουμε λιμάνι
ναύκληροι, ναύτες και καπεταναίοι
λοστρόμοι, μάγειρες και μούτσοι νέοι,
αντάμα λύκοι που ’πεσαν σε στάνη,

πασχίζουμε να βρούμε το φουστάνι
κι η πυρκαγιά να σβήσει που μας καίει
πληρώνοντας της σάρκας μας τα χρέη
σε πανδοχείο κρύο κι ίδιο χάνι.

Κι ως το δεξί κρατούμε την τροτέζα
και στο ζερβό μισοαδειανή μποτίλια
κι όλοι από τρελό μεθύσι τέζα

μετρούμε με τη σκέψη μας τα μίλια,
πόσο το σπιτικό να ’ναι μακριά μας
κι η πόρνη απορεί με τα δάκρυά μας!

Σ’ ένα χορευταράδικο βρέθηκα χθες το βράδυ
και μ’ έναν άντρα μ’ έβαλαν και μία δεσποινίδα
και μόλις συστηθήκαμε κι είπε: «Με λεν Βρασίδα!»
τον παρηγόρησα γλυκά και του ’πα: «Δεν…πειράζει!»