Αυτοσαρκασμοί

Οσάκις με τους φίλους μου μαλώνω, αδιαφορώ
κι ούτε ποτέ για δαύτους μου καίγεται καρφί,
αφού μονάχα τους εχθρούς πρέπει να συγχωρώ,
σύμφωνα με ό,τι μ’ έμαθε η Άγια Γραφή!

Σκέφτηκα μιαν ασφάλεια να κάνω προσεχώς,
μίαν ασφάλεια ζωής (Ω! Τι ζωή ανούσιος!)
ώστε μελλοντικά να ζω ακόμα πιο…φτωχός
κι όταν ο θάνατος θα ’ρθει, να τα τινάξω…πλούσιος!

Τη γέννησή μου ως…έγκλημα θαρρώ,
γιατί προτού να γίνει καμιά δίκη,
αμέσως απ’ της γέννας τον καιρό,
μου έγινε γνωστή…η καταδίκη!

Μια τραγωδία ζούμε που πληθαίνει,
οσάκις στη ζωή μας την πεζή
το μέσα καθενός ενώ πεθαίνει,
καθένας από μας ακόμα ζει!

Προσπαθώντας πώς να ζήσω σ’ αρμονία
με τους άλλους τους ανθρώπους τόσα χρόνια,
ανακάλυψα πως στη δυσαρμονία
ζω εγώ κι ο εαυτός μου στη…διχόνοια!

Περίγελως κατάντησα σ’ ολάκερη τη σφαίρα,
καθόσον τα κατάφερα μ’ αλληλοδιαδοχή,
πλούσιοι να με κλέβουνε σαν ξημερώνει μέρα
και σούρουπο με χάραμα με κλέβουν οι φτωχοί!