Ποιήματα

Σήμερα φίλε, αναγνώστη, κάτι σου ’χω,
για κοινωνία, να σου πω μπέσα για μπέσα!
Είδα πολλούς ανθρώπους, δίχως ένα ρούχο
όπως και ρούχα δίχως άνθρωπο ’κει…μέσα!

Είδα, χθες, το Χαραλάμπη να σνιφάρει,
άσπρη σκόνη και του λέω: « Θα την πατήσεις!»
«Με τ’ αλεύρι» ρε μου λέει «Να σε πάρει!
Είναι αυτό το μαγικό, για χίλιες…χρήσεις!»

Υπάρχουν κάποια βλέμματα,
όπου τα πάντα λύνονται,
με δύο σαϊτέματα.
Κι οι λέξεις…υποκλίνονται!

Στην πιο ψηλή μορφή νοημοσύνης,
μαζί με του μυαλού την ικανότητα,
την πιο μεγάλη έχεις δεξιότητα,
εάν να παρατηρείς χωρίς να…κρίνεις!

Τις πέτρες που μου πέταξαν οι άλλοι,
τις μάζευα και τέλος λίγο-λίγο,
αφού είχα γλιτώσει το κεφάλι,
έγιναν υλικά κι έφτιαξα πύργο!

Κι ενώ εγώ περνάω τώρα τέλεια,
βλέπω πως στα ριζά του πύργου όλοι,
δεν έχουν ούτε πέτρες για θεμέλια,
να χτίσουν ένα σπίτι οι…χαχόλοι!

Πόσο βαρύ τ’ ανθρώπινο το δάκρυ!
Σαν κάποιος τη λιωμένη του ψυχή,
από τα μάτια βγάζει προσευχή
και στέλνει προς των ουρανών τα μάκρη!