Ερωτική Σάτιρα

Στο σπίτι της κοπέλας μου προχθές το βράδυ βρέθηκα
κι απ’ το μπαμπά της ζήτησα της κόρης του το χέρι
κι αυτός γυρνά και με ρωτά, χωρίς καν να με ξέρει:
«Γιατί δεν έχεις;» κι απαντώ: «Έχω, αλλά…βαρέθηκα!»

Χωρίς καμιά ντροπή, αλλά κι αδόλως,
σήμερα που ’μαι τόσον ορεξάτος,
σκέφτηκα μιας πριγκίπισσας ο κώλος,
να λέγεται μπορεί και… πριγκιΠάτος!

Η Ζωή προχτές το βράδι στις οχτώ,
ήρθε σπίτι ξαφνικά για…πηδηχτό
κι είπα δίχως προφυλάξεις να ’χω πάρει:
«Όλα μέσα στη Ζωή ’ναι!», φως-φανάρι!

Ολόψυχα σου εύχομαι κάποτε ν’ αγαπήσεις
κι από καρδιάς θα ευχηθώ μια μέρα να βρεθείς
στη θέση που με πέταξες, μέχρι να συνηθίσεις,
εσύ μονάχα ν’ αγαπάς, χωρίς ν’…αγαπηθείς!

Βλέπω πως ομοιότητες πολλές
έχουμε οι δυο μας και στ’ ομολογώ:
Πως είναι όλα όσα δε μου λες,
ίδια με όσα δε σου λέω…εγώ!

Παραμένω ψύχραιμη παρ’ όλο,
έχω μια ψυχολογία χάλια,
όταν σκέφτηκα πόσο σμπαράλια,
είναι αυτές με τον πεσμένο…κώλο!