Ποιήματα

Αυτεπάγγελτα το ρόλο δικαστή,
πήρες για τη ζωή μου και για μένα,
μα εγώ με μία σκέψη μου μεστή,
πιο πριν βρήκα υπόδικο…εσένα!

Σε μία κοινωνία παρακμής,
πρωί με βράδυ ολόκληρο το χρόνο,
για τα παιδιά δουλεύουμε και μόνο,
μα λείπουμε απ’ τον κόσμο τους…εμείς!

Πολλές φορές μες τη ζωή το έχω δει,
ό,τι ζητά και δεν το παίρνει το παιδί,
δεν πρόκειται το χέρι του ν’ απλώσει,
ενήλικας, στους άλλους για να…δώσει!

Τα σπερματοζωάρια τρέχανε σαν τρελά,
μέσα σε τούνελ σκοτεινό, με διαδρομές τυφλές
κι αντί να βρουν τις σάλπιγγες βρέθηκαν στα τυφλά,
από την ατυχία τους στις δυο… αμυγδαλές!

Όταν ήσουνα μωρό, σε φωνάζαν γυναικάρα
κι όταν έγινες γυναίκα, όλοι σ’ έλεγαν μωρό
κι από την αντινομία και την κάθε μια φανφάρα,
τίποτα καλά δεν πάει, γιατί ζούμε στον καιρό,
όπου βγάζει ο καθένας με τις λέξεις τόσα βίτσια,
όσα είναι, δηλαδή, στο ΚΑΠΗ και τα…κορίτσια!

Για καθετί όπου σου λείπει,
ποτέ να μη σε πιάνει λύπη.
Μέχρι χρυσός, μέχρι πλατίνα,
είναι σε θέλησης…ακτίνα!