Αυτοσαρκασμοί

Έμαθα σε δυο χρόνια να μιλώ
και πέρασαν εξήντα τόσοι χρόνοι,
λες κι είχα κάποιο κάλο στο μυαλό,
τίποτα να μη λέω το… κωθώνι!

Σ’ αγάπησα ως της ψυχής το βάθος
και κάνοντας για σένα τα σωστά,
έχασα το καλύτερο το λάθος,
που ακόμα η ζωή μου το…χρωστά!

Σ’ ένα εστιατόριο επί της Μεσογείων
με το χοντρό το μάγειρα, με το λευκό σκουφί,
εκεί πηγαίνω για φαΐ, που ξέρω το τροφείον,
κάνει για μεσογειακή, και πλήρη…διατροφή!

Άφησα τη διαθήκη μου σε συμβολαιογράφο
και σ’ όλους μου τους ανιψιούς χρήματος πακτωλόν
με μία μόνο θέληση, που τους την περιγράφω,
να γράψουνε στον τάφο μου: «Πλήρης πολλών…κιλών!»

Συχνά με την κοπέλα μου σαν βγαίνουμε,
να φάμε και να πιούμε τι διαβόλοι,
με πιάνουν και της λέω: «Δεν συχαίνομαι»,
αν φάμε απ’ το δικό σου…πορτοφόλι!

Γνώρισα μια κοντή φτωχιά,
κι απ’ την πολλή κακοτυχιά,
μονάχος μου τραβώ κουπί!
Για μία τάπα και…ταπί!