Το γυμνό κορμί σου
όπως έχει γύρει
άνθος όλο γύρη
μοιάζει παραδείσου.

Και σκορπούν Χριστέ μου
άνω, κάτω, γύρω,
του μαγιού το μύρο
οι πνοές του ανέμου.

Χάθηκα μαζί σου
κι οι γυμνές καμπύλες
άνοιξαν τις πύλες
μιας γλυκιάς αβύσσου.

Και τ’ απάρθενά του
αίματα το σώμα
δίνει του θανάτου
στης ζωής το στρώμα!