Φυσάει δυνατός βοριάς, το καθετί μαργώνει,
ριπές-ριπές στης κάμαρας τα τζάμια η βροχή,
το εγγόνι μου στην αγκαλιά κρατώ, τη διαδοχή,
και της χαράς το δάκρυ μου στο πρόσωπο μ’ οργώνει!

Σιμά στο τζάκι τον κρατώ, για να μη μου παγώνει,
τα χεροπόδαρα κουνά ωσάν να πυγμαχεί
κι εγώ στέλνω στην Παναγιά θερμή μια προσευχή:
«Κάτω από τη σκέπη της να μου τον μεγαλώνει!»

Ξάφνου, αποκοιμήθηκε και γέρνει στο ’να πλάι
και από εικόνες όνειρου γλυκοχαμογελάει!
Με ποια γλυκοχαμογελά; Με ποια εικόνα; Βρέσ’ τη!

Μη βλέπει τον πατέρα του, τη μάνα, το νουνό του;
Κι όπως τον έχω αγκαλιά, σκυμμένος στο πλευρό του,
είπα: «Θα βλέπει το νουνό, που θα τον βγάλει…Ορέστη!»