Έναν ήλιο κρύβω μέσα μου βαθιά
και να βγει κάθε πρωί τον περιμένω,
κάθε νέφος ν’ αποδιώξει με γροθιά,
το γαλάζιο τ’ ουρανού να δω βαμμένο!

Παίρνω, τότε, των κλειδιών την αρμαθιά,
ξεκλειδώνω, στην αυλή μου έξω βγαίνω,
τα πνευμόνια μου γεμίζουν αψιθιά,
που θα ξύπναγαν και φρεσκονεκρωμένο!

Με τις ρίζες στο τρεχούμενο νερό,
στον αέρα της αυγής γλυκοθροΐζει
ένας πλάτανος σαν κάστρο και θαρρώ

πως μ’ αυτό το θρόισμά του μ’ αφιονίζει
και βουτώντας το κλαρίνο ξεκινάει
βροντερό μέσα στη φύση…ταρνανάι!