Το μυαλό μου φορτωμένο καραβάνι
στης ζωής μου τις ερήμους ταξιδεύει
σκεπασμένο με τη σκόνη και τη χλεύη
ενός κόσμου θλιβερού και πεχλιβάνη!

Με τη σκέψη στις πηγές του Ιορδάνη
διψασμένο προχωράει για ν’ ανέβει
τους αμμόλοφους της πίκρας κι αγναντεύει
των οάσεων να βρει το συντριβάνι!

Τα γεράκια των ερήμων πριν με φάνε
κι αν τα σύδεντρα του νου με ξεγελάνε
καθρεφτίζω στη ματιά μου τις οάσεις!

Κι αν το πύρωμα της άμμου σαν τη βάτο
κατακαίει το κάθε βήμα μου πιο κάτω
της δροσιάς πηγές θα βρω να ξεδιψάσεις!