Τα δυο γαλάζια μάτια σου σαν είδα,
στεντόρεια φωνή στη διαπασών,
άφησα, λες κι εγώ χωρίς πυξίδα,
πνιγόμουν ανοιχτά των Σαργασών!

Εκεί, μέσα στ’ απέραντο γαλάζο,
γοργόνα μου με πήρες στο βυθό
κι εγώ σα ναυαγός αναστενάζω,
γιατί δεν ξέρω πώς να λυτρωθώ!

Κι όσο τα δυο σου μάτια κάνω χάζι,
τόσο μέσα στο νου καλλιεργώ
τη σκέψη πως καθόλου δε με νοιάζει
σε δυο γαλάζια μάτια να πνιγώ!