Ό,τι δε λες, που κρίνεις να μην πεις,
ας μη το πεις και μάθε πως δε σκάω,
αφού στη μελωδία της σιωπής,
τα μάτια σου μιλάνε και γρικάω!

Να ’ναι καρσί σε μένανε ανοιχτά
και να ’χεις μυστικά, σου το αποκλείω!
Γιατί στα δυο σου μάτια φωναχτά
διαβάζω της ζωής σου το βιβλίο!

Το λαγαρό τους φως έχει φωνή!
Αρκεί για μια στιγμή να τα χαζέψω
και σε κρατώ γυμνή και διαφανή,
χωρίς να χρειαστεί να σε μαντέψω!

Με δυο γαλαζοπράσινες ματιές
θαλασσοπόρος γίνομαι και ναύτης,
πόθων ταξιδευτής, όσο φωτιές,
μου συνδαυλίζεις μέσα μου κι ανάφτεις!

Τα μάτια σου! Χωρίς υπερβολές
να κρύψουν κατιτί, ποτέ, λησμόνα,
γιατί μόλις γελάς ή μόλις κλαις,
ασίγαστα μιλάνε από μόνα!

Έτσι, καμιά φορά δε θα συμβεί
ενώ θα μου μιλάς να παρακούσω,
γιατί σε μια ματιά σου ακριβή
διαβάζω, πριν μιλήσεις, τι θ’ ακούσω!