Μ’ ένα μου φίλο άνεργο κουβέντιαζα προσφάτως,
που τα ’χε με τ’ ανάλγητο και το σκληρό μας κράτος
και του είπα, «φίλε μου καλέ, μην κάνεις έτσι, κράτει!
Στην εκκλησία πήγαινε, στο… κράτος εν τω κράτει

και πρώτα γίνε διάκονος, γίνε παπάς κατόπι,
με τις δικές σου τις ευχές να ζούνε οι ανθρώποι!»
Κι αφού με άκουσε καλά μεμιάς το βήμα τάχυνε
και ρασοφόρος ντύθηκε και σ’ ένα χρόνο…πάχυνε!