Ήμουν βουνίσιος έλατος, βιγλάτορας σωστός!
Των οριζόντων τις γραμμές απ’ τ’ ουρανού το θόλο
βίγλιζα με το βλέμμα μου και σαν χρυσαετός
έβλεπα το τι γίνεται στον κόσμο σχεδόν όλο!

Όμως, εσύ, κάποια βραδιά σαν τον Αγαρηνό
έπεσες καταπάνω μου μέχρι να μ’ αφανίσεις
και στη φωτιά της κόλασης μ’ ένα σου κεραυνό
μ’ άφησες μαύρο κούτσουρο για να με τυραννήσεις!!