Απόψε με τη σκέψη σε σμιλεύω
σ’ ένα κομμάτι μάρμαρο λευκό
και τη ζωή να δώσω το παλεύω
σε κρύας πέτρας άχαρο υλικό!

Κατόπι μες τα δυο μου χέρια πήρα
τελάρο και τεντώνω μουσαμά,
πορτρέτο να σου κάνω με χρωστήρα,
μα δε του μοιάζεις, ούτε σε τιμά!

Κι όταν σε ποίημά μου περιγράφω
τα μάτια σου, τα χείλια, τα μαλλιά,
ξεχνάς αμέσως γλύπτη και ζωγράφο
και τρέχεις στη δική μου αγκαλιά!