Είμαι φτωχός, μου λείπουνε πολλά,
την κάθε μέρα δύσκολα περνάω
κι όσο περνούν οι χρόνοι και γερνάω
τόσο το καθετί πάει στρεβλά!

Ξέπεσα στη ζωή μου χαμηλά,
αρρώστησα βαριά κι όλο πονάω,
σαν περπατώ τα πόδια μου σβαρνάω
κι όμως ακόμα έχω τα μυαλά!

Γιατί βλέπω το γείτονά μου, Γιάννη,
ενώ κι αυτός κοντεύει να πεθάνει,
τους πακτωλούς του νοιάζεται ν’ αυξήσει!

Λες και δεν ξέρει σ’ ένα κυπαρίσσι
γρήγορα θα τον χώσουν και στ’ αστεία
του ’πα: «Θα πας από την…απληστία!»