Στα πλούσια μαλλιά σου ο αγέρας
του μπάτη την ανάσα του φυσά.
Στης πλάτης σου τον ίσκιο τα μισά
και τα μισά τα λούζει φως ημέρας!

Καθώς τα δάχτυλά σου κάνεις χτένα
περνώντας τα στα ξέπλεκα μαλλιά,
τα δυο σου στήθη μοιάζουν με πουλιά
έτοιμα να πετάξουνε σε μένα!

Με της καρδιάς σε πότισα τα λόγια,
κι ανοίξανε μπουμπούκια στα κλειστά
τα χείλια σου, χαμόγελα ζεστά,
που βγήκαν από πίνακα του Γκόγια!

Xάθηκα στων μαλλιών τον καταρράχτη
κι από την ομορφιά σου ξεψυχώ…
Με πόρθησες σαν την Ιεριχώ
κι απόμεινα στη φλόγα σου η στάχτη!