Τ’ όνειρο και την ελπίδα
στης ζωής την ξυνωρίδα
έζεψες νωρίς-νωρίς,
μα χωρίς να προχωρείς!

Κι απ’ του χρόνου τη λεπίδα
κόπηκαν τα γέμια σου είδα
κι έγινες βαρύς-βαρύς
και στη λάσπη ολιγωρείς!

Σαν μπροστάρης, σαν γκεσέμι
ζέψε το καινούργιο γκέμι
κι απ’ της λάσπης τη χωσιά

σπρώξε, τράβηξε, περπάτα!
Είναι παρακεί μια στράτα,
που κυλά στη δημοσιά!