Οι κρύσταλλοι κρεμόνταν στις ρουνιές,
θαρρώ πως ήταν μέσα του Φλεβάρη,
που μού ’πες παιχνιδιάρικα με χάρη:
«Μαζί μου βγες να παίξουμε χιονιές!»

Δρασκέλισα την πόρτα μου κι εγώ
και τίναξες το χέρι σου σφενδόνη
και μού ’ρθε κατακέφαλα το χιόνι
σε μέγεθος περίπου σαν…αυγό!

Χοντρή χιονιά με χέρι στιβαρό
σου γύρισα και με τρελή πορεία
ο σβόλος σου χαλά τη συμμετρία…
Στον κόρφο σου… τρία βυζιά μετρώ!!

Καθώς αναριγάς στην παγωνιά
τρύπωσα δίχως άργητα να βγάλω
το σβόλο του χιονιού κι άδραξα..τ’ άλλο!
Ευλογημένη ας είναι η χιονιά!