Γρικώ τα βήματα του ονείρου
μέσα στη νύχτια σιγαλιά
σβηστά να χάνονται στ’ απείρου
κάτω τ’ αμέτρητα σκαλιά!

Διαβατικά πουλιά κι οι πόθοι
λες και σηκώνουν στα φτερά
ό,τι στο νου μου πάντα κλώθει
δίχως να φτάνει τη χαρά!

Ονείρατα και πόθοι στείροι,
που δεν τους γνoιάστηκε κανείς
μες στης ζωής το χωνευτήρι
σβήνουν και χάνονται νωρίς!

Kι ολάρμενη κρυφή μου ελπίδα
μου ταξιδεύει την ψυχή
σ’ όλους τους κόσμους, που τους είδα
να ζουν με την απαντοχή!