Δυο στάμνες εικοσάχρονο κρασί
τα μάτια σου, μεθούν όποιον κοιτάζουν,
αλλά για μένα γίνηκαν πυρσοί,
που σύγκορμο με καιν όθε μ’ αρπάζουν!

Οι δίγλωσσες φωτιές με κάψαν δω,
με κάψαν κι από ’κει σα να ’χες άχτι,
που λήκυθο δεν πήρες, τη σποδό
να βάλεις και σκορπίστηκεν η στάχτη!

Με τις φωτιές αν παίζεις θα καείς,
γιατί έμαθες φωτιές μόνο ν’ ανάβεις
χωρίς ποτέ σου πόθους διακαείς
σε θώρι σερνικού να μεταλάβεις!

Μα τότε που θα καίγεσαι, μαθές
ανήμπορος θε να ’μια να σε σβήσω,
γιατί στις σκόρπιες στάχτες μου πώς θες
σα σπίθα ζωντανή να σε κρατήσω;